Chapter second: Nie wszystkie bajki kończą się szczęśliwie

Człowiek umiera i ... I już go nie ma prawda? Odszedł, rozpłynął się, usnął na wieki bez możliwości obudzenia się z pięknego snu. Lecz co się dzieję z ludźmi, których zostawia? Mają o nim zapomnieć, przestać myśleć, uspokoić ból i pozwolić mu wygasnąć? Przecież wspomnienia zawsze będą w nas trwać, nawet te złe i to wyróżnia człowieka od innych. To, że potrafi pamiętać wszystko co sprawiło mu radość, ale również i smutek. To właśnie wspomnienia budują nasze życie, nieustannie się nami opiekują, obdarzają szczęściem i spokojem. Potrafią też nas niszczyć, ale tylko dlatego, że im na to pozwalamy. 
Drobna blondynka kucała przed nagrobkiem trzymając w ręku czerwony znicz. Delikatnie postawiła go na pomniku i wstawiła do niego zapalony już wkład. Podniosła się otrzepując kolana z piachu. Wpatrywała się w złoty napis, od którego odbijały się promiennie wschodzącego Słońca. Zawsze chodziła na cmentarz porankiem, gdyż nigdy wtedy nikogo nie spotykała. Lubiła samotność bardziej niż czas spędzony niż wśród ludzi. Oni potrafili tylko ranić, tylko niszczyć i nienawidziła się, że ona też potrafi sprawiać ból. 
Odwróciła się gwałtownie czując na plecach czyiś wzrok. Rozejrzała się jednak nikogo nie zauważyła. Tknięta nagłym przeczuciem wzięła do ręki swoją torbę leżącą na ziemi, spojrzała jeszcze raz na nagrobek brata, wyszeptała słowo pożegnania i odeszła jak najszybciej poza granicę cmentarza. Obejrzała się jeszcze raz za siebie, ale widziała tylko ulicę i las. Nadal czuła się nieswojo, więc ruszyła z powrotem do domu. Po chwili zdała sobie sprawę, że zapomniała zabrać z nagrobka swój pamiętnik. Nie chciała tam wracać, jednak wiedziała, że musi po niego iść. Z niechęcią zawróciła. Uważała na każdy krok, by nie był zbyt głośny, ale uczucie, że ktoś ją obserwuje mijało z sekundy na sekundę. Gdy znalazła się koło nagrobka błyskawicznie chwyciła do ręki zeszyt i wsadziła go do torby. Odwróciła się i zobaczyła kilka centymetrów od siebie twarz. Zaczęła krzyczeć, jednak ręka napotkanej osoby zakryła jej usta. Wybełkotała ciche przekleństwo.
- To niegrzeczne tak się odzywać w miejscu świętym - pouczył ją chłopak i odjął dłoń od jej twarzy. Nie mogła się ruszyć, mimo, że chciała jak najszybciej stąd uciec. - Może tak "cześć"? 
Brunet był tylko odrobinę od niej wyższy. Miał potargane włosy, jakby dopiero przed chwilą wstał. Jednak Ludmiłę najbardziej zainteresowały jego oczy - ciemne, niczym rozpuszczona czekolada. 
- Śledzisz mnie? - syknęła, a puls natychmiast jej się uspokoił. 
- Nie, czemu? - zdziwił się chłopak. - Po prostu zobaczyłem Cię, a rzadko tu kogoś spotykam - wyjaśnił neutralnym głosem. 
Ludmiła jednak mu nie wierzyła i nie wiedziała dlaczego. Wydawało jej się zwyczajnie dziwnie, że brunet pojawił się tu od tak. Więc tylko jeszcze raz spojrzała mu w oczy, odwróciła się na pięcie i odbiegła od niego. Zignorowała jego krzyk zdezorientowania i nie przestając biec wypadła na ulicę. Po chwili znalazła się już w domu. Po całym budynku roznosił się zapach kawy, którą zaparzyła przed wyjściem. Rzuciła torbę na stół w kuchni i pobiegła do siebie do pokoju. 





Tęsknimy za Słońcem gdy zaczyna padać deszcz. Tęsknimy za ciepłem, gdy ogrzewa nas chłód. Tęsknimy za uśmiechem, gdy pocieszają nas łzy. Tęsknimy za miłością bliskiej nam osoby, gdy zeszła ona już z naszej ścieżki. Ale taka jest już natura człowieka i to nie ulegnie zmianie z dnia na dzień. Trzeba nauczyć się z tym żyć, ale nigdy nie doprowadzić, by to nas przerosło. Nie możemy pokazać światu, że jesteśmy słabi, bezbronni, podatni na zranienienie. Każdego dnia musimy udowadniać, że jesteśmy kimś niezwykłym, wyjątkowym. I nie patrząc na to, jak jest źle, trzeba dalej kroczyć przez życie z uśmiechem, bo tylko tak zdobędziemy największe zwycięstwo. Samego siebie.
Violetta delikatnie dotknęła białej pościeli, którą Angie złożyła na łóżku. Po pokoju nadal roznosił się jej zapach. Jakby siedziała obok niej. Szatynka rozejrzała się i zauważyła, że wiele rzeczy siostra ze sobą nie zabrała: zdjęć, starych pamiątek czy też niektórych ubrań. Jakby nie były jej tam potrzebne, jakby chciała o nich zapomnieć. 
Dziewczyna po nocy spędzonej w samotności stwierdziła, że nie może się na nią gniewać, za to, że podjęła taką decyzję. Chciała tylko zapewnić jej dogodne warunki. I tak powinna być jej wdzięczna za to, że ją wychowała praktycznie sama. Bez niej mogła wylądować w domu dziecka, a stamtąd trawić nie wiadomo gdzie. Tylko teraz nie wiedziała co ma robić. Mogła już pójść do pracy, ale wątpiła czy ktoś zechciałby ją przyjąć. Angie obiecała, że będzie przysyłać jej regularnie pieniądze, a Leon wpadał. 
Jakby na zawołanie Violetta usłyszała jak ktoś podjeżdża pod dom. Podniosła się z posłania i podeszła do okna. Odsłoniła ręką delikatnie firankę i ujrzała przyjaciela, który właśnie schodził z motoru. Był od niej wyższy, miał ciemne włosy i również tego samego koloru oczy. Lecz Violetta najbardziej kochała w nim jego uśmiech, który zawsze odganiał od niej najgroźniejsze koszmary. 
Nie odchodziła od okna, aż zobaczyła kątem oka, że drzwi jej pokoju się otwierają. Nie musiała mu otwierać - miał klucze. Obejrzała się za siebie i zobaczyła jego błyszczący troską wzrok skierowany w jej stronę. Nic nie mówiąc, podszedł do niej, objął i mocno trzymał. Violetta wtuliła się w przyjaciela, niczym w ulubionego pluszaka. 
- Ej malutka - Leon delikatnie odsunął od siebie szatynkę i usadowił ją na łóżku. - Ona wróci. Już za miesiąc. Zobaczysz zleci to błyskawicznie. I ja tu będę - trącił dziewczynę łokciem jednak ta nie zareagowała na jego zaczepkę. 
Zamiast tego poderwała się z posłania i stanęła przed dużym lustrem znajdującym się w jej pokoju. Zdjęła przez głowę swoją bluzkę, ale gdy zaczęła ściągać spodnie poczuła na swoich nadgarstkach uścisk. 
- Co ty robisz? - zdziwił się Leon. 
- Poczekaj chwilę - odpowiedziała Violetta zatrzymując jego ręce. Rozebrała się aż stanęła przez nim w samej bieliźnie. Leon przez cały czas towarzyszył jej zaskoczonym spojrzeniem. 
- Powiedz: co jest we mnie nie tak? - wreszcie zapytała rozkładając ręce. 
Przez chwilę w pokoju panowała cisza. 
- Nie rozumiem - wyznał szatyn po chwili. 
- No co jest we mnie nie tak? Dlaczego jestem taka dziwna? Tylko spójrz: wystające żebra i obojczyki. Krzywe nogi, zniszczone włosy - zaczęła wyliczać. 
- Ej malutka, ty spójrz teraz na mnie - Leon złapała ją za ramiona i zmusił do spojrzenia w oczy. - Nie ważne jaką masz figurę, nie ważne jaką masz buzie, ja zawsze będzie Cię kochał jako najlepszą przyjaciółkę, wręcz siostrę, bo nie liczy się to co masz, tylko to co dajesz sobie i innym. To buduje człowieka. Jego dusza, nie ciało. 
Przez chwilę wpatrywali się w siebie, aż w końcu Violetta uległa i ponownie się w niego wtuliła. Leon uśmiechnął się i zanurzył twarz w jej włosach. 



Nad Hull'em zaczęły zbierać się ciemne chmury zapowiadajce ulewę. Mieszkańcy nie zdziwili się tym stanem rzeczy. To była u nich codzienność. 
Wysoki chłopak przemierzał miasto, gdy właśnie zachodziło Słońce. Wcisnął ręce w kieszenie, a głowę skrył w kapturze. Wreszcie dotarł na miejsce spotkania, gdzie oczekiwał na niego już chłopak. Brunet podniósł głowę znad naprawianego silnika i odłożył zakurzoną ścierkę trzymaną w ręce. 
- I jak? - spytał bez słowa przywitania. 
- Gadałem z nią, ale uciekła po chwili - wyjaśnił znudzonym głosem, siadając na ladzie zwalając przy okazji skrzynkę z narzędziami. Wzruszył ramionami. 
Podniósł głowę i zobaczył wściekłe spojrzenie przyjaciela. 
- Ej spokojnie. Dopiero zaczynam. Nie bój się, nic przy mnie jej się nie stanie - zapewnił.
Brunet pokiwał głową, ale nie do końca był przekonany. Nadal martwił się o swoją siostrę, a nie mógł dopuścić do jej krzywdy, bo zwyczajnie by tego nie wytrzymał. Ona była jedyną osobą, która każdego dnia przywracała sens jego życiu. Bez niej, nie ma jego. I to był największą zaletą, ale i największym słabym punktem Diego. 


*****
 Kochani, dziś tak szybko, bo mam mało czasu. 

Chciałabym jedynie podziękować za te wszystkie ciepłe słowa, które otrzymałam od Was w komentarzach. Za tych 13 czytających, za te 1000 wyświetleń. Nawet nie wiecie ile dajecie mi tym uśmiechu i nadziei, ile sprawiacie radości. W tych kilku słowach nie potrafię wyrazić tego wszystkiego co czuję, ale mam nadzieję, że mnie zrozumiecie.  

Kocham Was niezmiernie ♥

Buziaki ;*