Chapter first: Czas nie połamie wspomnień, które razem utworzyliśmy

Nie macie czasem wrażenia, że gdy przejeżdżacie samochodem i mijacie wszystkie widoki za oknem to tak jakbyśmy zostawiali za sobą wspomnienia? Nie macie wrażenie, że dzięki temu odrzucamy za siebie wszelkie cienie smutku i cierpienia? Zostawiamy chwile sprawiające nam ból, pozostawiamy ścieżkę zbudowaną z prochów naszych łez. A gdy zobaczymy Słońce przedzierające się zza zasłony koron drzew czujemy jakby nadzieja pukała do naszych serc z pytaniem czy może wejść. 
- Może się uśmiechniesz co? - Angie wrzuciła bieg i kładąc dłonie na kierownicy spojrzała kątem oka na młodszą siostrę. 
- Po co? Przecież wieczorem wyjeżdżasz - odpowiedziała szatynka nie odrywając wzroku od okna. Z jej tonu można było zebrać tony żalu, za to, że blondynka podjęła taką, a nie inną decyzję. 
- Powtarzałam Ci setki razy dlaczego to robię. Chcę zapewnić Ci dogodne warunki, a gdy przejdę ten kurs znajdę o wiele lepszą pracę niż tą, którą mam dotychczas - wyjaśniła spokojnym głosem, mocniej zaciskając ręce na kierownicy, by powstrzymać pchające się do oczu łzy. 
- Nie potrzebuję żadnych wygód, majątków, drogich ubrań czy biżuterii - szatynka nareszcie odważyła spojrzeć się na siostrę, a na sam widok jej oczu można było zgiąć się w pół. - Potrzebuję tylko Ciebie. Ciebie i Twojego ciepła. A ty wyjeżdżasz, zostawiasz mnie jak jakąś sierotę, którą bądź co bądź jestem, ale jeszcze bardziej okaleczoną niż dotychczas - wyrzuciła z siebie na jednym oddechu nie spuszczając z siostry wzroku. 
- Leon będzie wpadał - Angie starała się załagodzić napiętą sytuację, która wytworzyła się między nimi. 
- Leon wpada zawsze - wybąkała szatynka już do okna. 
W samochodzie zapadła cisza niebezpiecznie przesuwając się po każdym zakamarku powietrza, paląc uszy i wywołując kłucie w brzuchu. Widok za oknem wkrótce uległ zmianie zostawiając za sobą ślady lasów, ustępując budynkom mieszkalnym. 
Hull nie wyróżniał się niczym specjalnym spośród innych miast w Anglii oprócz faktu, że jako jedyne miasto posiada budki telefoniczne w kolorze kremowym, a nie czerwonym. Violetta uwielbiała to miasto przede wszystkim za jego zmienność. W każdej chwili temperatura mogła gwałtownie spaść, a deszcz runąć niczym kawałki szkła spadające z nieba. Nie zwracała uwagi na ludzi, zwyczajnie ją oni nie obchodzili. Ale przede wszystkim kochała przechadzać się na ogromny most na rzece Humber, nieopodal miasta. Sięgał trzydzieści metrów w górę, a czasem patrząc w tafle wody z takiej wysokości mogło się zgubić we własnym umyśle, a później trudno było się w tego wyplątać. Jednak dziewczyna nie przejmowała się tym, gdyż to zamykanie się w sobie ją w pewien sposób uszczęśliwiało, pozwalało zapomnieć o tym, że jej matka umarła, a ojciec zaginął bez śladu gdy miała siedem lat. Przez dziesięć lat nie pojawił się, wszelaki słuch po nim zanikł, a każda następna sekunda odbierała nadzieję, że kiedykolwiek wróci. Jednak z czasem nauczyła się żyć ze świadomością, że została jej na świecie tylko starsza siostra i najlepszy przyjaciel. Tylko te dwie osoby potrafiły zaszyć dziury jakie świat w niej wyrył. 
Wreszcie samochód zatrzymał się przed niewielkim białym domkiem na przedmieściach w okolicach lasu. Drobna szatynka wysiadła z pojazdu, biorąc swoją torebkę w dłoń, zatrzaskując drzwi. Wyjęła z niej klucze, by po chwili otworzyć mieszkanie. Zdjęła z nóg czarne, poprzecinane szarymi plamami pochodzącymi od pyłów i błota, buty. W białych skarpetkach wkroczyła do salonu, jednak nim zdjęła kurtkę zatrzymała się gwałtownie na widok wystawionych walizek. Od razu do oczy napłynęły jej łzy, a ręce zesztywniały. Gdy się odwróciła do domu akurat weszła Angie. Ich spojrzenia się spotkały, po czym szatynka pobiegła po schodach na górę do swojego pokoju. 




Brunetka otworzyła sennie oczy podnosząc się na łokciach do pozycji siedzącej. Od razu z powrotem przymknęła powieki, gdyż poraziło ją światło dochodzące z lampki nocnej. Po chwili, gdy już przyzwyczaiła się do półmroku panującego w pokoju, spojrzała na szafkę nocną i budzik, który się na niej znajdował. Dochodziła północ. Dziewczyna zdała sobie sprawę, że musiała zasnąć szkicując. Wzięła do ręki wszystkie rysunki, które znajdowały się na łóżku i zwaliła je na podłogę powodując, że w powietrzu rozniósł się lekki huk. Nie przejęła się tym, gdyż nie miała kogo obudzić. Od lat mieszkała tylko z bratem, ale on niedawno wyjechał do Włoch w poszukiwaniu lepszego życia. Nie rozumiała tego, że mężczyzna mógł twierdzić, że w Hull'u źle mu się mieszka. Zwyczajnie nie dostrzegał uroku tego pięknego miasta, a szczególnie przyjemności z odwiedzania pobliskiej fabryki czekolady. Różnił się od niej wieloma aspektami, ale mimo tego kochała go najmocniej na świecie, może z powodu, że miała tak na prawdę tylko jego. 
Gdy Włoszka zdjęła z nóg trampki i miała już wyłączać lampkę nocną, usłyszała ciche pukanie dochodzące od strony okna balkonowego. Odwróciła się powoli i zobaczyła zakapturzoną postać moknącą w deszczu. Nawet nie zauważyła, że zaczęło padać. Doskonale wiedziała kto to mógł być, więc bez wahania wstała i otworzyła drzwi chłopakowi. 
- Cześć - śmiało wkroczył do pomieszczenia. Ściągnął w głowy kaptur i rozczesał palcami swoje wiecznie skołtunione włosy. 
- Cześć - odpowiedziała lekko zdziwiona. - Co tu robisz? - przetarła oczy chcąc się w pełni obudzić. 
- Pracowałem do późna, a gdy już zdecydowałem się wyjść spotkał mnie deszcz. Mogę u Ciebie chwilę posiedzieć co nie? - usiadł na łóżku, nie zważając na fakt, że zostawiał wszędzie mokre plamy. Francesca pognała do łazienki i już po chwili wróciła z ręcznikiem. Chłopak zdjął swoją kurtkę i bluzę, by się nim okryć. Spojrzał na leżące na podłodze rysunki i podniósł szkicownik. Przekartkował go z uznaniem podnosząc brew. 
- Piękne - rzekł głosem przepełnionym zachwytem. Brunetka wyjęła kartki z jego dłoni i szybko schowała je pod poduszkę. 
- Wcale nie - usiadła obok niego po turecku i założyła kosmyk ciemnych włosów za ucho.  
Przez chwilę się nie odzywali, tylko patrzyli sobie w oczy, do momentu, gdy Francesca podniosła z podłogi pudełko, którego wcześniej nie zauważyła.
- Narysować Ci coś? - spytała, a jej oczy niebezpiecznie błysnęły z podniecenia. 
- Henną? - kiwnęła energicznie głową. - W porządku - ściągnął z siebie mokry ręcznik odsłaniając umięśnione ramię. Dziewczyna wstała, pobiegła w stronę szafy rozciągającej się na całą powierzchnie jednej ze ścian i wygrzebała z niej gumowe rękawiczki i aplikator. Wyjęła z pudełka tubkę z pastą i wycisnęła ją do malutkiej miseczki stojącej na szafce nocnej. Założyła na ręce rękawiczki i kazała Marco usiąść na podłodze pod oknem gdzie zawsze były ułożone gazety. Chwyciła aplikator do ręki i przystawiła go do ramienia chłopaka. 
Po dłuższym czasie ciszy przesyconej skupieniem i skoncentrowaniem Francesca w końcu skończyła. Brunet spojrzał na ramię, gdy dziewczyna je odsłoniła. 
- Znak pokoju? - podniósł brwi i zaśmiał się pod nosem. - To chyba nie bardzo do mnie pasuję. 
Marco bowiem pochodził z biednej rodziny, a brak zainteresowania z jej strony spowodował, że w wieku 15 lat zaczął zadawać się z nietypowym towarzystwem. Palenie i picie było dla nich codziennością, ale przede wszystkim połączyła ich wspólna pasja - samochody. Urządzali wyścigi, kradli je, by przerabiać według własnych upodobań. Wszystko niby zaczęło się układać, ale pewnej nocy nakryła ich policja i cała grupa została skazana na prace społeczne. Mieli szczęście, że wylądowali akurat jako mechanicy w warsztacie samochodowym,a nie gdzie indziej. 
Z Francescą poznał się w nietypowy sposób. Podczas jednej z przejażdżek naprawianym samochodem omal by jej nie przejechał. Wrzeszczała na niego przez dziesięć minut na ulicy, przez co od razu zaczął ją lubić. Na początku dziewczyna starała się go unikać, ale wkrótce zostali najlepszymi przyjaciółmi. Dobrze czuli się w swoim towarzystwie, a wszelki czas jaki razem ze sobą spędzali zwykle przemijał im w ciszy. Nie przeszkadzało im to, wręcz przeciwnie pozytywnie wpływało to na ich ciepłą relację. 
- Teraz musisz odczekać dłuższą chwilę i będzie gotowe - w powietrzu pojawił się jej cichy głos.Zdjęła z rąk rękawiczki i pobiegła do łazienki, by je umyć. Gdy wróciła zastała przyjaciela rozłożonego na dywanie wpatrującego się w widok za oknem. Niebo nadal przecinał rzęsisty deszcz. Bez słowa ułożyła się obok niego. 
- Wierzysz w składanie życzeń gwiazdom? - spytał niby obojętnym głosem. 
- Wierzę, w to, że te życzenia się spełniają - odrzekła zmęczonym tonem. 
Leżeli na ziemi przez długą chwilę w ciszy, aż wreszcie sen zamknął im powieki. 
Gwiazdy nie potrafią spełniać życzeń, jednak wiele osób w to wierzy. Wypatrują ich każdego wieczoru, a gdy w końcu się pojawią wgapiają się w nie jak w najpiękniejszy obraz świata. Ludzie są przecież naiwni i taka drobnostka wydaje im się mało ważna, więc zawsze będą w to wierzyć. Nigdy nie zdają sobie sprawy, że marzenia mogą się jedynie spełnić wtedy jeśli my w to uwierzymy i powierzymy im swoje całe serce. 

***** 
Początek dość nudny, ale od czegoś trzeba zacząć, prawda? 
Bardzo serdecznie Was zapraszam na mojego drugiego bloga, na którym pojawił się dziś już pierwszy rozdział - klik

Nie przedłużając, życzę Wam miłej nocy i kolorowych snów. 
Kocham Was! <3

Buziaki ;*