Prologue

- Wierzysz w duchy? W to, że po śmierci człowieka zostaje na Ziemi jego dusza, by nas bronić i strzec przed niebezpieczeństwem? - w powietrzu pojawiła się mała chmurka pary wodnej wychodząca z ust dziewczyny. 
- Wierzę w to, że duchy naszych najbliższych po śmierci gdzieś obok nas są, o krok od naszych serc. W to, że są w końcu szczęśliwi - odpowiedziała kobieta podnosząc z pomnika zmarzniętą już białą chryzantemę. Uśmiechnęła się delikatnie w stronę szatynki, jednak ona nie odpowiedziała, tylko wyjęła z jej dłoni kwiatka i ostatni raz spojrzawszy na nagrobek, odeszła. Zaczęła wyskubywać płatki rośliny, by przez palce wypuszczać je na ziemie. Zatrzymała się podnosząc głowę, by rozejrzeć się dookoła. Angie szła za nią powłócząc nogami.
Nienawidziła tego miejsca, mimo, że spoczywała tu osoba, którą kochała najbardziej na świecie. To tu zamierał czas i wspomnienia, a marzenia nie miały prawa się spełniać. To tu w zawsze wieje silniejszy wiatr, by wypędzić stąd wszystkie sny, pragnienia i myśli. To tu dusze odchodziły na zawsze, bez możliwości powrotu, zostawiając za sobą ścieżkę usłaną łzami, cierpieniem i miłością utraconych serc. To tu właśnie stała szatynka z zaszklonymi oczami, a nadzieja wysypywała jej się z rąk niczym piasek z klepsydry na ziemię. 



***** 
Coś się kończy, a coś się zaczyna. Czy to wyjdzie? Nie ma pojęcia. Wiem jednak, że chcę spróbować. Bo co to za życie gdy ciągle stoimy w miejscu? Żadne. 
Mam nadzieję, że będziecie towarzyszy mi w tej nowej przygodzie <3 

Buziaki ;*